Το Τελλόγλειο πάει… Μύκονο: «Nicholas Egon. Ένα προσωπικό πορτρέτο της Ελλάδας»

Εκτός της Θεσσαλονίκης… μετακομίζει για σχεδόν έναν μήνα το Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών ΑΠΘ για άλλη μια φορά. Όπως και πριν από δύο χρόνια τέτοια εποχή το Τελλόγλειο πάει στις Κυκλάδες και με την Δημοτική Πινακοθήκη Μυκόνου «Μαρία Ιγγλέση» παρουσιάζουν την περιοδική έκθεση «Nicholas Egon. Ένα προσωπικό πορτρέτο της Ελλάδας».

Η έκθεση αποτελείται από 29 πίνακες ζωγραφικής και σχέδια του Nicholas Egon (1921-2017) από το 1948 ως τα τελευταία χρόνια της ζωής του, δωρεά από την Σταματία Κομνηνού και τον Νικόλαο Αλέξανδρο Κομνηνό στο Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών του ΑΠΘ. Την επιμέλεια της έκθεσης έχει για το Τελλόγλειο ο Δρ. Ιστορίας της Τέχνης, Miguel Fernandez Belmonte.

Ο Nicholas Egon ήταν άνθρωπος μορφωμένος, κοσμοπολίτης, πολύγλωσσος, φιλέλληνας και πολυταξιδεμένος. Στην Ελλάδα ήρθε σε επαφή το 1949 με τα πρόσφατα γεγονότα της Κατοχής και του εμφυλίου πολέμου. Κατά τη διάρκεια της διαμονής του στη χώρα απεικόνισε γυναίκες, πρόσφυγες, αντάρτες και ορφανά παιδιά. Παράλληλα, ξεκίνησε από τις αρχές της δεκαετίας του 1950 μια πετυχημένη πορεία ως προσωπογράφος της υψηλής ευρωπαϊκής κοινωνίας.

Μαζί με το πορτρέτο, η άλλη μεγάλη πτυχή της τέχνης του Egon είναι η τοπιογραφία. Κατά τη διάρκεια των ταξιδιών και διαμονών του στην Αίγυπτο, στη Νιγηρία, στο Μαρόκο, στην Ιορδανία, στη Σαουδική Αραβία, στη Σικελία, και στην  Ελλάδα (από το 1978 στο εξής) απεικόνιζε τοπία και αρχαιολογικούς χώρους. Τα  ελληνικά τοπία του ξεχωρίζουν από αυτό το σύνολο και παρουσιάζουν ένα μεγάλο εύρος σε σχέση με τις επιλεγμένες τοποθεσίες και με τις στιγμές της ημέρας, τις εποχές και τις συνθήκες φωτισμού. Ο ίδιος είχε, επιπλέον, μια αξιοσημείωτη γνώση του τόπου μέσω των συζητήσεών του με διακεκριμένους ιστορικούς, διανοουμένους και αρχαιολόγους.

Όπως τονίζει ο επιμελητής της έκθεσης Δρ. Ιστορίας της Τέχνης, Miguel Fernandez Belmonte, «συνολικά, η τέχνη του Nicholas Egon χαρακτηρίζεται από την αρτιότητα της σύνθεσης και την τεχνική δεξιοτεχνία του με ποικίλα μέσα (λάδι, παστέλ, ακουαρέλα, κάρβουνο, αιματίτη, κιμωλία).

Μπορεί να ξεχωρίσει κανείς, επίσης, τη δυναμική ισορροπία των χρωμάτων της τοπιογραφίας του και τον ιδιαίτερο χειρισμό της γραμμής στα πορτρέτα του και, κυρίως, την ικανότητά του να καταφέρνει κάθε φορά να μας μεταφέρει την προσωπικότητα των ανθρώπων και την ιδιαίτερη δόνηση και μουσική του κάθε τόπου»