Άπλετο χρήμα για ξόδεμα και παιδιά που κάθε καλοκαίρι τρέχουν από παραλία σε παραλία για να πάρουν ένα αυτόγραφο από διάσημους ποδοσφαιριστές οι οποίοι έρχονται στο νησί για να κάνουν διακοπές. Ποια είναι, όμως, η πραγματική ζωή στην Μύκονο και ποιες δυσκολίες καλούνται να αντιμετωπίσουν οι νεαροί ποδοσφαιριστές του νησιού τους κρύους χειμωνιάτικους μήνες;
Τέσσερις το μεσημέρι. O ήλιος είναι πολύ δυνατός. Έχουμε μπει ήδη στο καλοκαίρι και η θερμοκρασία έχει αρχίσει να παίρνει την ανηφόρα. Βρισκόμαστε στο Δημοτικό Στάδιο Μυκόνου στον Ορνό, το οποίο βρίσκεται ακριβώς δίπλα στη θάλασσα, εκεί που τελειώνει η άμμος.
Σήμερα ο αέρας είναι πολύ δυνατός. Δεν πρόκειται, βέβαια, για κάτι ασυνήθιστο καθώς η συγκεκριμένη παραλία φημίζεται για τα ισχυρά της ρεύματα, πόλο έλξης για δεκάδες windsurfers που φτάνουν στην περιοχή για να «σχίσουν» τα κύματα.
Λίγο πιο πέρα στέκεται ο Μάκης Πούλος, υπεύθυνος των ακαδημιών του ΑΟ Μυκόνου, ο οποίος είχε φτάσει μερικά λεπτά πριν και με περίμενε για να με προϋπαντήσει. «Έχει δυνατό αέρα εδώ ε;» τον ρωτάω. Εκείνος αρχίζει να γελάει. «Αυτό δεν είναι τίποτα. Να σε δω τον χειμώνα με τα 8αρια και τα 9αρια» μου απαντάει και με καλεί να μπω μέσα στο γραφείο του.
Ο ίδιος μπορεί να κατάγεται από τη Φθιώτιδα, αλλά ζει χρόνια στο νησί και έχει δει με τα μάτια του την τουριστική έκρηξη των τελευταίων ετών, η οποία έχει κάνει την Μύκονο έναν από τους πιο διάσημους πολυτελείς προορισμούς για διακοπές το καλοκαίρι παγκοσμίως.
Οι πρώτοι «τουρίστες» που έφτασαν στο νησί ήταν το 1873, όταν αρχαιολόγοι της Γαλλικής Αρχαιολογικής Σχολής ήρθαν στην Ελλάδα όχι για την Μύκονο αλλά για τη Δήλο, το γειτονικό της νησάκι, με την τεράστια ιστορία και σημασία του στην Αρχαία Ελλάδα, το οποίο θεωρείται, κατά τη μυθολογία, τόπος γέννησης του Απόλλωνα και της Αρτέμιδος, των δυο παιδιών του Δία. Η Δήλός τότε, όπως και σήμερα, δεν κατοικείται, έτσι έπρεπε να βρουν ένα μέρος, το οποίο θα ήταν κοντινό για να μπορούν να ξεκουράζονται και να κοιμούνται πριν και μετά την έρευνα. Η Μύκονος ήταν η καλύτερη επιλογή.
Το νησί ακόμη και μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου που άρχισε να δέχεται αρκετούς τουρίστες – νεαρούς κατά βάση από την Αθήνα – δεν είχε ακόμη ρεύμα, εκτός μόνο από έναν ντόπιο που είχε καταφέρει να μεταφέρει μια γεννήτρια στη χώρα, η οποία, όμως, λειτουργούσε μόνο από τις 7 έως τις 9 το βράδυ.
Από την δεκαετία του 1950, όμως, ολοένα και περισσότεροι πλούσιοι άρχισαν να επισκέπτονται το νησί. Η Μύκονος αποκτούσε σταδιακά τον κοσμικό της χαρακτήρα. Αριστοτέλης Ωνάσης, Μαρία Κάλλας, Σταύρος Νιάρχος, Μελίνα Μερκούρη, Μάρλον Μπράντο και Γκρέις Κέλι είναι μερικές από τις προσωπικότητες που την λάτρεψαν.
Την ίδια περίοδο, στις αρχές του 1980, ιδρύεται επισήμως στη Μύκονο το πρώτο ποδοσφαιρικό κλαμπ, ο ΑΟ Μυκόνου, η οποία έμελλε να γίνει μία από τις ιστορικές ομάδες των Κυκλάδων, καθώς μέχρι σήμερα έχει κατακτήσει 8 πρωταθλήματα της ΕΠΣ Κυκλάδων, ενώ έχει σημειώσει συμμετοχές σε πρωταθλήματα της Γ’ και Δ’ Εθνικής. Τα πρώτα δείγματα ποδοσφαίρου, ωστόσο, στην περιοχή εντοπίζονται το 1970, όταν η ομάδα του νησιού αγωνίστηκε όχι σε πρωτάθλημα των Κυκλάδων αλλά στου Πειραιά.
Η Αθλητική Ηχώ έγραφε χαρακτηριστικά: «Ειδοποιούνται τα κάτωθι σωματεία όπως εντός δεκαημέρου υποβάλλουν εις την ΕΠΣΠ τα δικαιολογητικά τους, προς εγγραφήν: Αετός Κορυδαλλού, Α.Ο. Μύκονος, …». Η ομάδα αντιμετώπισε, όμως, μεγάλες δυσκολίες καθώς δεν είχε ακόμη δικό της γήπεδο και αγωνίζονταν στη Σύρο.
Και ενώ μέχρι τότε οι εγκατάστασεις ήταν ανύπαρκτες, έως τα τέλη του 1980 το νησί απέκτησε και δεύτερη ομάδα, αυτή της Άνω Μεράς, ενός οικισμού οκτώ χιλιόμετρα μακριά από τη χώρα. Έκτοτε το νησί έχει «κοπεί» στα δυο, ενώ τα ντέρμπι μεταξύ των δύο ομάδων είναι αξιομνημόνευτα. Ένα από αυτά, μάλιστα, συνέβη και πέρυσι, όταν η Άνω Μερά τελικά κέρδισε τον ΑΟ Μυκόνου, αγωνίστηκε με τον Πανναξιακό και προκρίθηκε στη Γ’ Εθνική.
«Δεν έχουμε παράπονο. Ό,τι ζητάμε από εξοπλισμό το έχουμε αμέσως. Να φανταστείς τους τους ζήτησα ένα τραμπολίνο προπόνησης και μου το έφεραν. Ποια άλλη ομάδα που αγωνίζεται σε ερασιτεχνικό πρωτάθλημα θα μπορούσε να το κάνει αυτό;» αναρωτιέται ο Βαγγέλης Τσιφούτης, γυμναστής του ΑΟ Μυκόνου και υπεύθυνος της Κ12.
Αν παρατηρήσει κανείς τις φανέλες των παιδιών της Κ14 που είναι έτοιμα να ξεκινήσουν την προπόνηση, θα δει πως οι χορηγοί της ομάδας είναι θρυλικά και πολυτελή μαγαζιά του νησιού, όπως το Tropicana και το Cavo Paradiso.
«Αυτή η ομάδα θα μπορούσε άνετα να αγωνίζεται στην Α’ Εθνική, ειδικά με τα οικονομικά προβλήματα πολλών ελληνικών συλλόγων σήμερα. Το θέμα είναι, όμως, πως έτσι θα σταματούσαν να παίζουν ντόπια παιδιά στο νησί» επισημαίνει ο Μάκης Πούλος.
Σήμερα θα παρακολουθήσω από κοντά την προπόνηση όλων σχεδόν των εφήβων ποδοσφαιριστών του συλλόγου. Πρόκειται, ουσιαστικά, για μια από τις τελευταίες τους προπονήσεις, καθώς στα τέλη του Ιουνίου θα κάνουν ένα διάλειμμα, θα ξεκινήσουν τις διακοπές και θα επιστρέψουν πάλι στα γήπεδα τον Σεπτέμβριο.
Και ενώ, όπως επισημαίνουν, οι τουριστικές περιοχές δεν φημίζονται για τα αθλητικά τους κατορθώματα, στη Μύκονο η κατάσταση είναι πολύ ενθαρρυντική, καθώς μόνο στην ακαδημία του ΑΟ, συμμετέχουν περισσότερα από 200 παιδιά. Η κρίσιμη ηλικία, βέβαια, είναι γύρω στα 18, καθώς δεν είναι λίγοι εκείνοι που παρατούν το ποδόσφαιρο είτε για να κάνουν «την καλή ζωή», κατά τους συμπαίκτες τους, είτε για να αναλάβουν τις ιδιαίτερα κερδοφόρες οικογενειακές τους επιχειρήσεις.
Λίγο μετά την προπόνηση, μίλησα με αρκετούς από τους μικρότερους αθλητές που στελεχώνουν την Κ14. Όλοι τους γεννημένοι από το 2005 έως το 2007. Αυτό που τους ενοχλεί το καλοκαίρι είναι πως στους δρόμους του νησιού προκαλείται το αδιαχώρητο και συχνά «πέφτουν» πάνω σε κίνηση. Η κατάσταση φαίνεται να είναι ίδια ήδη από τον Ιούνιο, καθώς δεν ήταν λίγες οι φορές που μια Ferrari ή ένα μεγάλο τζιπ έμπαινε μπροστά στον δρόμο μας.
Δεν θα άλλαζαν, όμως, με καμιά άλλη εποχή το νησί. Τότε, άλλωστε, είναι και η μοναδική τους ευκαιρία να δουν από κοντά και να βγάλουν φωτογραφίες με ποδοσφαιρίστες – ινδάλματά τους που έρχονται στη Μύκονο για να κάνουν διακοπές. Ροναλντίνιο, Νόιερ, Κριστιάνο Ρονάλντο είναι μερικοί από αυτούς. «Μαθαίνουμε πως τους είδαν κάπου στο νησί και ‘μεις τρέχουμε για να τους βρούμε. Σαν να παίζουμε Pokemon Go» λένε γελώντας.
Όλο σχεδόν το καλοκαίρι το περνούν στις θάλασσες. Υπάρχει, όμως, ένας μεγάλος μύθος γύρω από τη ζωή στη Μύκονο. «Δεν ισχύει αυτό που ακούγεται πως όλο το καλοκαίρι βρισκόμαστε στις μεγάλες παραλίες. Εμείς είμαστε έξω από όλο αυτό. Έχουμε τις δικές μας τις ερημικές που επισκεπτόμαστε μόνοι μας» λέει ο κ. Τσιφούτης.
Τα πράγματα στη Μύκονο το χειμώνα είναι πολύ διαφορετικά βέβαια. «Στη χώρα τον Δεκέμβρη κλείνουν όλα τα μαγαζιά. Κανείς μας δεν κατεβαίνει εκεί. Δεν μπορείς να πας πουθενά» εξηγεί ο μικρός Κωνσταντίνος, μέλος της Κ14, ο οποίος δεν είναι λίγες οι φορές που έχει νιώσει εγκλωβισμένος στο νησί. Όσο συζητάμε, μου δείχνουν τα σπίτια γύρω από το γήπεδο. «Να, όλα αυτά τα δωμάτια που σήμερα είναι γεμάτα με κόσμο, το χειμώνα είναι εντελώς άδεια» εξηγούν.
Το μόνο που θέλουν να θυμούνται από τον χειμώνα, είναι το χιόνι που είδαν να πέφτει πριν από μερικά χρόνια στη Μύκονο τα Χριστούγεννα. Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπαν κάτι τέτοιο από κοντά.
Η μοναξιά και η ερημιά, όμως, δεν είναι τα μοναδικά προβλήματα που καλούνται να αντιμετωπίσουν. «Αυτός ο άνεμος δεν θεωρείται δυνατός για μας. Παίζουμε σε πολύ πιο δύσκολες συνθήκες τον χειμώνα σε καθημερινή βάση. Καμία φορά δεν μπορούν να σταθούν ούτε τα φορητά τέρματα. Στην προπόνηση αυτοσχεδιάζουμε. Δεν μπορείς να κάνεις ασκήσεις με μπάλα, ούτε σέντρες, ούτε σουτ. Αν πας κόντρα στον αέρα θα σου γυρίζει η μπάλα πίσω, αν πας μαζί του θα τη χάσεις στη θάλασσα» λέει γελώντας ο κ. Πούλος.
Όπως μαρτυρά, το γήπεδο χτίστηκε σε λάθος σημείο. «Λογικά έγινε εδώ γιατί δεν υπήρχε χώρος αλλού. Τρέχουμε και παίζουμε διπλό. Αυτό, όμως, δεν είναι κανονική προπόνηση. Δεν μπορείς να σταθείς 2-3 λεπτά ακίνητος να μιλήσεις στα παιδιά γιατί κάνει τόσο πολύ κρύο. Πραγματικά είναι πολύ δύσκολες οι συνθήκες» υποστηρίζει.
Ακόμη και σήμερα που ο αέρας δεν είναι τόσο δυνατός, η μπάλα πολλές φορές πηγαίνει από δω και από ‘κει, αλλάζοντας συνεχώς τροχιά. Οι καιρικές συνθήκες δεν τους επηρεάζουν μόνο στην προπόνηση, ωστόσο. «Πολλές φορές υπάρχει απαγορευτικό και οι αγώνες αναβάλλονται. Έχει τύχει να μην παίξουμε ποδόσφαιρο για έναν ολόκληρο μήνα. Το πρωτάθλημα στις Κυκλάδες είναι σίγουρα ένα από τα πιο δύσκολα στην Ελλάδα. Τα παιχνίδια δεν είναι στάνταρ ώρες, όπως στην υπόλοιπη χώρα. Θα δείτε αγώνες πολύ πρωί ακόμη και το βράδυ, γιατί η ομάδα πρέπει να αγωνιστεί και να επιστρέψει αμέσως με το πλοίο της γραμμής».
Οι ίδιοι θυμούνται ένα τραγελαφικό περιστατικό από τον περασμένο χειμώνα. «Πήγαμε στην Άνδρο και επειδή καθυστέρησαν να φτιάξουν τις γραμμές του γηπέδου, το πλοίο μάς άφησε πίσω. Προσπαθήσαμε να βρούμε ένα ξενοδοχείο μέσα στο καταχείμωνο για να κοιμηθούμε αλλά ήταν όλα κλειστά. Τελικά βρήκαμε ένα που μας δέχθηκε, μόνο που όλα μέσα μύριζαν μούχλα, γιατί προορίζονταν να ανοίξει το καλοκαίρι» λένε γελώντας ο κ. Τσιφούτης.
«Στις Κυκλάδες συναντάς έξοδα που δεν τα βρίσκεις πουθενά αλλού. Για να ταξιδέψεις με τα παιδιά πρέπει να διανυκτερεύσεις τουλάχιστον ένα βράδυ. Να μην σου πω για την ανδρική. Εκεί κάθε ματς είναι και διχίλιαρο. Αν τα βάλεις κάτω, χρειάζεσαι περίπου 400.000 ευρώ για να αγωνιστείς στη Γ’ Εθνική» παραδέχονται.
Με την κουβέντα η ώρα έχει περάσει. Ο ήλιος πέφτει, όχι όμως και ο άνεμος. Η προπόνηση τελειώνει και όλοι μας φεύγουμε με βουλωμένα αυτιά από τον βοριά και μαλλιά κολλημένα από την άμμο της παραλίας ακριβώς δίπλα. Μόνο εγώ φαινόμουν, όμως, κουρασμένος. Δυνατή μουσική, φώτα παντού και κόρνες στο δρόμο. Η ζωή στη Μύκονο τώρα αρχίζει.
