Στην κουζίνα της με την ξεμυαλιστική θέα σε όλη τη Χώρα, αλλά και στον Μπάο, στη Δήλο, στη Σύρο και στην Τήνο, η Μυκονιάτισσα γραφίστρια Φραντζέσκα Χανιώτη μάς μαγείρεψε καφεμάτικα με την τηγάνιση και μυκονιάτικο ήλιο.
Γεννήθηκα το 1967 και μεγάλωσα στην Άνω Μερά. Η μητέρα μου, Μαρία Χανιώτη, το γένος Πολυκανδριώτη, ασχολούνταν κυρίως με το σπίτι. Όποτε χρειάστηκε όμως εργάστηκε κι εκείνη. Γνωρίστηκε με τον πατέρα μου, Γιάννη Χανιώτη, στα μεταλλεία της Μυκόνου, όπου εργάζονταν και οι δύο. Αργότερα που εκείνος είχε ταξί, κάποιες φορές το οδηγούσε κι η μαμά. Όταν γεννήθηκα εγώ, η Μύκονος μπορούσε ήδη να χαρακτηριστεί τουριστική, κι από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, είχαμε δύο εποχές. Το καλοκαίρι και τον χειμώνα. Το καλοκαίρι που εργαζόμασταν και τον χειμώνα που όλα έπεφταν σε έναν ύπνο.
|
|
Στη Μύκονο γενικά η θέση της γυναίκας είναι αρκετά πιο ισχυρή σε σχέση με την υπόλοιπη Ελλάδα. Θα έλεγα λοιπόν ότι ήμασταν μια πυρηνική οικογένεια. H γιαγιά μου η Φραντζέσκα ήταν ο συνδετικός κρίκος όλων μας. Το μαγείρεμά της και το ότι γύρω της μαζεύονταν τα καλοκαίρια όλα τα παιδιά και τα εγγόνια ήταν αυτό που έχει επηρεάσει περισσότερο τις ζωές όλης της οικογένειας. Και είναι και πολλές άλλες οικογένειες έτσι στη Μύκονο. Είμαστε η οικογένεια που, όταν κάποιος έχει κάτι, του λέμε «τι έχεις, αγάπη μου, να σου φτιάξω κάτι να φας;». Άρα το κομμάτι του φαγητού είναι πολύ οργανικό μέσα στο σπίτι μας, και παρά την πολύ σκληρή δουλειά το καλοκαίρι και τους ρυθμούς τους τρελούς, που δεν υπάρχει καθημερινή και Κυριακή, τόσο στο σπίτι όπου μεγάλωσα όσο και στο σπίτι που φτιάξαμε με τον Δημήτρη και τα παιδιά μας, τη Μαρία και τον Αντώνη, βρίσκαμε πάντα έναν τρόπο και τρώγαμε καθιστοί στο τραπέζι μας το μεσημέρι, έστω για μισή ώρα, γελώντας, μαλώνοντας, όπως κάνει μια συνηθισμένη οικογένεια που μπλέκεται με πολλούς τρόπους ο ένας στη ζωή του άλλου. Και αυτή είναι και η ιδιαιτερότητά μας, ότι μαγειρεύαμε όλοι στο σπίτι μας. Όποιος ήταν σπίτι μαγείρευε, άσχετα με το πόση δουλειά είχαμε.
